33 jaar en lymfeklierkanker
Het verhaal van Iris Raven
Het is januari 2021 als Iris Raeven zich bij haar huisarts meldt met vage klachten. Haar huisarts vermoedt dat het gaat om een longontsteking en geeft haar medicatie mee. De klachten blijven echter spelen en Iris gaat terug naar haar huisarts. Ze wordt doorverwezen om een echo te maken en gaat vervolgens op gesprek bij de internist. Hier blijkt aanvullend onderzoek nodig. De diagnose die in juli van dat jaar volgt laat de wereld van Iris en haar dierbaren ineenstorten: Iris heeft lymfeklierkanker.
Iris blijkt de ziekte van Hodgkin te hebben, een andere benaming voor lymfeklierkanker. Iris hoort van haar arts dat het gaat om stadium 2. Zo heeft de arts een plek gezien in haar hals en achter haar borstbeen. De diagnose heeft een enorme impact op Iris: ‘Je bent 33 jaar, hebt drie kleine kindjes en ineens heb je kanker. Dat is heftig voor mij, maar ook voor mijn man en familie.’
De behandeling
Veel tijd om de diagnose te laten bezinken heeft Iris niet. De behandeling is een week na de diagnose gestart. In de maanden juli tot halverwege november ondergaat Iris chemotherapie. Daarop volgt een periode van vier weken vijf dagen per week bestralen.
Misselijkheid en vermoeidheid zijn de bijwerkingen waar Iris het meest last van heeft tijdens de chemotherapie en bestralingen. Elke dag waarop Iris voelt dat haar energiepeil iets hoger is, gaan ze leuke dingen met de kinderen doen.
Iris: ‘Bij de start van de behandeling voelde ik veel emoties door elkaar. Ik was boos omdat ik me eerder niet serieus genomen voelde, maar ik voelde ook dat ik vertrouwen had in de behandeling. Het perspectief was goed, dus ik voelde me hoopvol.
Wat ik ook gevoeld heb, is dat ik de chemotherapie nog met momenten best gezellig vond. We zaten met een groepje ‘lotgenoten’ bij elkaar en hebben met elkaar gekletst. Voor mijn partner was dit proces veel moeilijker'
Mooie herinneringen maken
Haar drie kinderen hebben tijdens het ziekteproces voor afleiding gezorgd. Het is een onderwerp dat Iris zichtbaar raakt:
‘We hebben veel leuke dingen gedaan met de kinderen. In het kader van mocht het misgaan dan hebben we mooie herinneringen gemaakt. Ondanks dat ik blij ben dat we het zo hebben aangepakt, heeft de diagnose kanker mij ook onbezorgde momenten met mijn kinderen afgenomen. Dat vind ik nog steeds een verdrietige gedachte. Mijn zoontje is nog steeds bang dat als ik naar het ziekenhuis moet, ik ziek thuis kom.'
Jong en kanker
Er zijn veel factoren die spelen in het leven van een jongvolwassene die overhoop gehaald worden door een diagnose als kanker. Dit geldt ook voor Iris. Ze benoemt dat ondanks alle lieve berichtjes, zij zich toch vaak eenzaam voelt
‘Ik denk dat mensen het moeilijk vinden om in gesprek met je te gaan, omdat ze niet weten wat je doormaakt. Daarnaast zien mensen aan je uiterlijk niet altijd dat je kanker hebt, waardoor ik wel eens een compliment kreeg dat mijn haar zo leuk zat, terwijl ik met mijn pruik op liep. Soms ook wel lekker, gewoon weer even Iris zijn in plaats van Iris met kanker’.
Het gevoel van eenzaamheid is tweeledig: ‘Enerzijds weten mensen niet echt wat ze moeten zeggen, maar anderzijds wilden dierbaren me vaak ook ontzien. Niemand durfde meer te ‘klagen’ bij mij, omdat mijn problemen in hun ogen veel groter waren. Ik ben er wel eens via een omweg achter gekomen dat een vriendin mij iets daarom niet verteld had. Ondanks dat het uit een goed hart komt, geeft het je dan toch het gevoel dat je er niet helemaal bij hoort.'
De passie van Iris
Een passie van Iris is dansen. Zo geeft ze voor haar diagnose dansles aan kinderen. Door de diagnose, behandeling en lang herstel heeft zij dit moeten overdragen. Iets wat haar erg raakt.
‘Het is jarenlang een passie van me geweest en ondanks dat degene die het overnam ontzettend met me mee heeft gedacht, moest ik de controle toch opgeven. Dat vind ik heel jammer omdat het voor mij echt een stukje ontspannen was.’
Advies voor anderen
Het lotgenotencontact heeft Iris gemist in haar ziekteproces. Er is veel informatie beschikbaar, maar door een heftige diagnose als kanker op jonge leeftijd is Iris informatie gaan prioriteren. Terugkijkend op haar ziekteproces heeft zij hier wel behoefte aan gehad. Het contact met de psychologe heeft haar en haar gezin goed geholpen.
'Mijn advies voor anderen? Probeer leuke dingen te blijven doen. Het is belangrijk om te blijven genieten van de kleine dingen in het leven. Neem contact op met mensen om af te spreken. Vraag mensen of ze langs willen komen of iets met je gaan doen. Ook als je niet weet of je morgen je minder goed voelt. Mensen begrijpen dit wel. Ik heb dit namelijk niet gedaan omdat ik mensen niet tot last wil zijn of verplicht om langs te komen. Ik ben zelf meer naar verenigingen gegaan en heb activiteiten gedaan om onder de mensen te komen.’
