Het verhaal van...
Wendy Stevens
Het verhaal van...
Wendy Stevens
Het is december 2019 als Wendy Stevens (43) naar de huisarts gaat met een aantal klachten. Ze is vermoeid en heeft een aantal ontstekingen op verschillende plekken. De klachten lijken door stress te komen en voor de ontstekingen krijgt Wendy antibiotica voorgeschreven, waaronder een blaasontsteking. Wanneer Wendy opmerkt dat ze bloed in de urine heeft trekt ze opnieuw aan de bel. Het herhalen van antibiotica is geen optie meer en Wendy wordt doorverwezen voor verder onderzoek
Wendy laat bij de gynaecoloog een inwendige echo maken. Hierop worden afwijkingen gezien, maar op basis van de echo kan er geen uitsluitsel gegeven worden. Wendy woont in Duitsland en wordt in eerste instantie doorverwezen naar een Duitse kliniek. Ze heeft echter de voorkeur om in Nederland onderzocht te worden en komt zo bij Zuyderland terecht.
De Duitse assistent gynaecoloog neemt contact op met de afdeling Gynaecologie in Zuyderland en Wendy merkt aan de toon van het gesprek dat er haast geboden is. Diezelfde dag nog wordt ze opnieuw onderzocht in Zuyderland. De afwijkingen worden bevestigd en vervolgonderzoek is nodig. Er wordt een biopt genomen en Wendy krijgt twee dagen later de uitslag: het blijkt een spierinvasieve blaastumor te zijn. De tumor is doorgedrongen tot in de spierlaag van de blaas.
De diagnose Wendy ondergaat het gesprek met de arts gelaten. Ze voelt zich verdoofd en het nieuws lijkt niet echt door te dringen. Wendy: ‘Mijn zoon was mee naar het gesprek met de arts en hij begon vrijwel direct met het regelen van praktische zaken, terwijl ik zelf nog niet eens echt besefte wat er aan de hand was. Je ziet dat iedereen anders omgaat met zo’n nieuws.’
Niet het stereotype Het nieuws delen blijkt moeilijk. Veel mensen delen hun leven op sociale media, maar Wendy voelt niet de behoefte om het op die manier te doen. Ze besluit het nieuws te delen op oudejaarsavond tijdens een etentje met vrienden. Wendy: ‘Bij mensen in je omgeving komt bij kanker een bepaald beeld boven. De verwachting is vaak dat iemand met kanker kaal is en chemotherapie krijgt. Het is een beeld dat niet altijd klopt. Aan mijn uiterlijk kon je niet zien dat ik kanker had, maar tegelijkertijd was ik enorm ziek. Ik heb dan ook een aantal vreemde reacties opgemerkt toen ik na mijn operatie een rollator nodig had om te kunnen lopen. Er is sprake van onbegrip en vaak ruimte voor eigen interpretatie. Dat is en blijft moeilijk. Daarnaast komt deze vorm van kanker meestal voor bij mannen die 70 jaar of ouder zijn. Niet bij een vrouw van 43 jaar.’
Voorbereidingen
In januari 2020 staat een reeks afspraken gepland ter voorbereiding van de operatie. In de gesprekken stelt ze de vraag wat haar opties zijn. De enige optie in haar situatie is opereren. De arts geeft aan dat bij het niet behandelen haar levensverwachting nog ongeveer drie maanden is. Wendy weet dat zij er volledig voor wil gaan en bereidt zich vol vertrouwen voor. Zo heeft zij een gesprek met de stomaverpleegkundige om een stoma uit te kiezen.
Met haar zoon regelt ze een aantal praktische zaken. Wendy: ‘Ik heb jarenlang gewerkt als schooljuf en het regelen, opschrijven en organiseren van dingen zit in mijn DNA. Ik vertelde mijn zoon dat, als ik onverhoopt zou overlijden, ik het belangrijk vond dat de kinderen van mijn klas uitgenodigd werden. En dat ze de broodjes die over zijn na de koffietafel ook mogen meenemen. Het klinkt misschien vreemd, maar het hielp me om rust te vinden, wetende dat alles geregeld is.’
Operatie & revalidatie Wendy wordt geopereerd met behulp van de Da Vinci robot. Tijdens de operatie worden de blaas, baarmoeder, eierstokken, lymfen en een stuk darm verwijderd. De operatie duurt lang, maar verloopt voorspoedig. In de dagen na de operatie komen de emoties bij Wendy naar boven. Wendy: ‘De verpleegkundige was enorm lief. Ze is bij me komen zitten en heeft me de ruimte gegeven om mijn emoties er simpelweg te laten zijn.’
Het herstellen na de operatie valt zwaar. Met name het traplopen is een uitdaging. Een periode van 12 weken revalideren volgt en Wendy werkt samen met de ergotherapeut, fysiotherapeut, diëtiste, revalidatiearts en psycholoog hard aan haar herstel. Helaas krijgt ze in deze periode weer last van een reeks ontstekingen, waardoor ze regelmatig terug moet naar het ziekenhuis.
De kracht van lachen
Ondanks dat Wendy terugkijkt op een zware periode, legt ze ook uit welke rol humor in haar proces gespeeld heeft. Wendy:
‘Voor mij werkt het goed om in elke situatie humor te zoeken, hoe moeilijk ook. Ik merkte dat meerdere mensen dit hebben en de humor op de oncologieafdeling kon soms heel grof zijn. Zo vertelde een roker met longkanker lachend aan mij dat ‘hij nu echt de sigaar is’. Ik ben me ervan bewust geworden dat humor aan mijn proces heeft bijgedragen. De diagnose is slopend, maar ik voel me gesterkt door positief te blijven. Vanwege de agressieve vorm kanker die Wendy heeft, wordt elke zes weken een nieuwe scan gemaakt. Ze begint te lachen en legt uit: ‘De medewerker vroeg me of ik tijdens de scan wat muziek wilde horen. Het leek me een goed idee en zei volmondig ja. Er was echter een foutje gemaakt met het aanzetten van de muziek, waardoor ik 45 minuten lang geluisterd heb naar ‘My heart will go on’ van Celine Dion. Dat liedje gaat nooit meer hetzelfde zijn voor mij’.
Advies
Wendy heeft haar leven opnieuw vorm moeten geven. Een hobby die ze ontdekt heeft tijdens dit proces, is werken in haar moestuin. Daarnaast heeft ze advies voor mensen in de omgeving van iemand met kanker: ‘Als je iemand kent die kanker heeft, denk dan niet dat je diegene anders moet behandelen. Ik wilde nog steeds weten hoe het ging met mensen om mij heen, maar merkte dat anderen hun problemen niet belangrijk genoeg vinden om met je te delen, omdat je kanker hebt. En tot slot, zoals het een echte schooljuf betaamt: neem een schrijfblok mee naar afspraken of bij een opname. Je kunt je eigen vragen opschrijven, maar ook de uitleg van de behandelaar.’