Co Huygen (62) uit Heerlen heeft aan den lijve ondervonden hoe immunotherapie het verschil kan maken tussen leven en dood. Letterlijk. De behandeling, die de laatste jaren aan een enorme opmars bezig is, werd toegepast nadat chemotherapie en bestraling niet voldoende bleken te zijn om de ontdekte longkanker te bestrijden. ‘Zonder deze behandeling had ik dit nu niet meer naverteld’, zegt Co zonder twijfel.

Het is april 2016 wanneer hij de diagnose longkanker met uitzaaiingen krijgt. ‘Het begon met twee knobbeltjes in de hals’, blikt Co terug. ‘Onschuldig dacht ik eerst. Nadat de huisarts een echo en ook een longfoto nodig achtte, sloeg de twijfel toe.’ Verder onderzoek gaf duidelijkheid: het was ernstig. De behandeling die werd voorgesteld zou palliatief zijn. ‘Levensverlengend dus’, verduidelijkt Co. De kans op volledige genezing leek immers klein. Co zelf heeft net als zijn echtgenote (unitmanager ouderenzorg) een zorgachtergrond. Hij begon als verpleegkundige en was daarna - totdat hij ziek werd - actief binnen de verslavingszorg. ‘Dat maakte ons kritisch, wij stelden de nodige vragen. Het ziekenhuis en wij werden goede gesprekspartners.

Emotionele rollercoaster

De chemotherapie (drie kuren) en bestralingen (32 keer) vormden een ingrijpende periode voor Co en zijn gezin. Aanvankelijk leek de behandeling redelijk snel aan te slaan en was te zien dat de uitzaaiingen teruggedrongen waren. Totdat bijwerkingen zorgden voor vocht om het hart. Vocht waar ook weer kwaadaardige cellen in werden aangetroffen. ‘Dat was weer slecht nieuws’, vertelt Co. ‘Angst, hoop, vreugde en teleurstelling wisselden elkaar af. Een maandenlange rollercoaster.'

Toch immunotherapie

Behandelend arts Michiel Gronenschild, longarts bij Zuyderland, besluit dan dat immunotherapie de laatste optie is. Immunotherapie is een behandeling met medicijnen die een afweerreactie tegen kankercellen stimuleert. Deze medicijnen versterken het eigen afweersysteem, zodat het de kankercellen beter kan doden. ‘Mijn conditie was toen niet optimaal, maar dr. Gronenschild gaf me het voordeel van de twijfel.’ Verdeeld over twee jaar volgt iedere twee weken een infuus.

Humaan en meelevend

De therapie was vermoeiend, maar minder slopend dan de chemotherapie. De bloedwaardes bleven goed, en dus werd Co steeds hoopvoller. Het is nu alweer ruim vijf jaar na de diagnose en Co voelt zich relatief goed. ‘Ik heb veel lotgenoten zien wegvallen, dus ik heb ook geluk gehad. Ik heb nu wel medicatie voor mijn schildklier en hart, en ik heb niet meer de energie die ik vroeger had, maar ik ben uitermate tevreden.’ De woorden ‘schoon’ of ‘genezen’ wil hij liever niet in de mond nemen. ‘Ik noem mijn situatie nu “stabiel”. Kwaliteit van leven, dat is wat immunotherapie mij gebracht heeft. Iemand als ik was pakweg twintig jaar geleden ten dode opgeschreven.' Tevreden is hij ook over de begeleiding en de aanpak van zijn behandeling in het ziekenhuis. ‘Ik vind Zuyderland niet alleen vakkundig. Ik heb iedereen als heel humaan en meelevend ervaren. Je deelt toch veel met elkaar. Dat zorgt voor een gevoel van saamhorigheid.’

Dankbaar

K anker maakt alles relatief, besluit Co. ‘Materiële zaken: het interesseert mij niets meer. Als alle vanzelfsprekendheid wegvalt, dan ga je andere dingen waarderen. Mijn twee zonen hebben samen met ons ook ondervonden dat het leven niet altijd maakbaar is. Dat is een belangrijke les voor iedereen. Ikzelf merk dat ik soms gewend raak aan het goede nieuws. Ik word verwend. Maar ik neem het niet voor lief. Immunotherapie was mijn laatste redmiddel en daar ben ik iedere dag nog dankbaar voor’.